Kronika

„Uczestniczę we wspólnocie Kościoła” to hasło przewodnie nowego roku duszpasterskiego rozpoczynającego się w Kościele katolickim wraz z pierwszą niedzielą adwentu. Mijający rok upływał pod kontem refleksji teologicznej nad istota i posłannictwem Kościoła i zatytułowany był „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Główne motto miało na celu uświadomić wszystkim wiernym, że wspólnota Kościoła jest dziełem bosko- ludzkim, założonym przez Jezusa w celu realizacji misji zbawienia wobec współczesnego człowieka. Próbowaliśmy zrozumieć świętość i grzeszność Kościoła, jego naturę oraz znaczenie w procesie pośrednictwa zbawczego. Tylko właściwe odczytanie zamysłu jego powołania i założenia przez Jezusa, może i powinno zrodzić bardziej świadome w nim uczestnictwo i zrodzić apostolski zapał. Owocem tegorocznej refleksji i formacji ma być świadome i aktywne włączenie się wszystkich ochrzczonych w dzieło odnowy Kościoła, a właściwie odnowy jego żywotności apostolskiej, zdolnej pokazać światu, szczególnie osobom zdystansowanym, zgorszonym czy niechętnym Kościołowi, piękno Ewangelii, która będzie już nie tylko czytana, interpretowana, ale konkretyzowana w świadectwie życia chrześcijan. W obecnych czasach, bardziej potrzebujemy świadków, aniżeli apologetów czy piewców życiodajnej mocy Ewangelii.

W Kościół Chrystusowym jesteśmy włączeni na mocy chrztu świętego, co wyraźnie podkreśla metaforyczny obraz wszczepienia w winny krzew. Naszym zadaniem jest jednak owocować, to znaczy tak żyć w przestrzeni życia rodzinnego, parafialnego, aby codziennością „mówić” o miłości Boga, której uczymy się w Kościele i przez Kościół. Z ucznia stajemy się misjonarzem. W szkole uczniów Jezusa, bardziej chyba niż kiedykolwiek, potrzeba tych, którzy nie tylko o Nim będą wiedzieć, opowiadać, ale Jezusa odważnie głosić: znakiem, słowem, przykładem. Drogę realizacji tego celu wyznacza potrzeba stałego angażowania się wszystkich członków Kościoła, duchownych i świeckich, w umacnianie i rozwój wspólnoty Kościoła (participatio), czyli aktywny udział w Jego życiu i misji (missio). Koniecznym jest zrozumienie i wiara w to, że KAŻDY w Kościele jest ważny i potrzebny! Nie kryterium ilościowe, akcyjne czy to medialnie i wyłącznie dostrzegalne jest miarą potrzeby bycia i działania w Kościoła. Cicha, pokorna obecność i świadectwo ludzi wiary, stają się ewangelicznym zaczynem, i to oni są w stanie przemieniać swoje życie rodzinne, parafialne, a z czasem znacznie większe społeczności czy nawet narody. Ewidentny przykład takiego apostolskiego świadectwa, zrodzonego z normalnej codzienności, określanej jako „świętość w normalności” odczytujemy życiu błogosławionej rodziny Ulmów, która staje się dla nas darem i zadaniem jednocześnie.

Powinniśmy zadać sobie podstawowe pytanie: jak przeżywam swoją przynależność do Kościoła i jaka jest jakość mojej osobowej wiary i zaangażowania w urzeczywistnianie wspólnoty Kościoła? Czy nie jestem jedynie „biorcą” świadczeń , posług sakramentalnych czy kancelaryjnych?

Zostajemy zaproszeni do podjęcia szczerej, osobistej refleksji związanej z zaangażowaniem się w dzieło szerzenia Jezusowego Królestwa na ziemi. Okazuje się bowiem, że nazbyt często, jako uczniowie Jezusa, zadawalamy się jedynie pobożnym, ale niestety statecznym „byciem” w Kościele- wspólnocie, zatracając entuzjazm ewangelicznej radości, której zewnętrznym przejawem może i powinna być służba na rzecz innych osób i budowanie bardziej świadomej odpowiedzialności za braci w wierze. Dzisiaj nikt nie powinien czuć się pominięty czy wykluczony z przestrzeni kościelnego zatroskania. Taką misję pozostawił i powierzył nam sam Jezus. To zaproszenie jest więc zachętą do wspólnotowej aktywności; poczucia bycia potrzebnym samemu Bogu w ukazywaniu Jego miłości do rodzaju ludzkiego; oraz skuteczna forma chrześcijańskiej samorealizacji, dającej poczucie sensu życia i przebudzająca z kościelnej i jedynie „pobożnościowej” stagnacji. To dzielenie się charyzmatami, a więc darami, które sami posiadając, będziemy rozdysponowywać wobec innych i dla dobra innych.

Udzielając rzetelnej odpowiedzi, można uchwycić i określić wiele zadań, które trzeba podjąć. Warto wspomnieć choćby o kilku przestrzeniach zaangażowania duszpasterskiego: charytatywnej, modlitewno – liturgicznej, ewangelizacyjnej czy wreszcie ekonomiczno – administracyjnej.

Dla urzeczywistnienia wezwania płynącego z zachęty Jezusa, które wzywa wszystkich wierzących do wyrażania czynnej miłości wobec bliźniego, trzeba podjąć konkretne działania, będące odblaskiem dobroci i miłości samego Boga. Wśród wielu możliwości niesienia pomocy, należy wymienić chociażby kilka, które z powodzeniem mogą i powinny stanowić wezwanie do realizacji dla wspólnot parafialnych. Wiele z nich stanowi kontynuację dzieł, które z głęboką wiarą, przekonaniem i godnym podziwu zaangażowaniem, wykonywała pierwotna gmina chrześcijańska. Należą do nich: pozyskiwanie dóbr materialnych i rozdzielanie ich według potrzeby (por. Dz 2, 45); opieka nad chorymi (por. Dz 5, 15); troska o wdowy przy codziennym rozdzielaniu jałmużny (por. Dz 6,1); przestrzeganie gościnności (por. Rz 12,13); opieka nad sierotami (por. Jk 1,27); nawiedzenie więźniów (por. Mt 25,36). Wśród innych działań posługi miłości można wymienić: odwiedziny chorego sąsiada, lub osoby samotnej mieszkającej na terytorium parafii; odwiedziny chorych i niepełnosprawnych znajdujących się w szpitalach, hospicjach, domach pomocy; niesienie codziennej pomocy świadczonej na rzecz rodzin posiadających osoby niepełnosprawne lub przewlekle chore; odwiedzenie domów dziecka, szpitali; modlitwa za bliźnich; szerzenie idei szeroko rozumianego wolontariatu; organizowanie spotkań tematyczno – formacyjnych ( odwołujących się do działań charytatywnych Kościoła), przeprowadzanych w szkołach, parafiach, środowiskach pracy sektora socjalnego.

Należy również mocno zaakcentować fakt, że dzieło miłosierdzia Kościoła powinno być mocno zakorzenione i czerpać inspirację z sakramentu Eucharystii. Msza Święta jako przejaw niepojętej i niezgłębionej miłości Boga do człowieka, pozwala odczytać swoją misję do apostolstwa miłości, wyrażonego poprzez konkretny czyn, ucząc jednocześnie postawy pokory i służby.

Zaangażowanie ewangelizacyjne zakorzenione jest w przesłaniu o konieczności przepowiadania Dobrej Nowiny. Tyle wokół nas słów pogardy, osądów, ludzkich kalkulacji i medialnej spekulacji. Czasami gubimy się w wartościowaniu ludzkich wyborów, ulegamy złowieszczym i zakłamanym prądom ideologicznym i światopoglądowym. Trzeba nam powrócić do źródła Słowa, które rodzi wewnętrzny pokój, daje przekonanie płynące z wiary, że Bóg jest pośród nas, że On jest Panem dziejów i historii. Poza tym, przesłanie Dobrej Nowiny, wypływające z Pisma Świętego, interpretowane i aktualizowane przez publikacje katolickie, stanowi o odczytywaniu „znaków czasu”, oraz daje nam możliwość przemiany oblicza ziemi dla Królestwa Jezusa.  Ewangelizacja kładzie akcent na słowo pisane i mówione, traktujące o Ewangelii i promujące dzieła wyrosłe z zasad ewangelicznego życia. Koncentruje się na różnych formach przepowiadania, takich jak : promocja stron internetowych katolickich; promocja prasy katolickiej (zamówienie i zachęcenie do czytania prasy, przekazywania materiałów dla grup formacyjnych); promocja mediów katolickich (radio, telewizja); promocja gazetek parafialnych; chrześcijańskie spotkania kulturalne (spektakle, wieczornice, konkursy, koncerty); tworzenie klubów inteligencji katolickiej (spotkania wykładowo-dyskusyjne na temat np. kwestii moralnych, etycznych, dokumentów papieskich); promocja kręgów biblijnych; filmy o tematyce religijnej; festiwal piosenki religijnej.

Zaangażowanie liturgiczno – modlitewne koncentruje się głownie na: celebracjach liturgicznych (dbanie o piękno liturgii; zaangażowanie liturgiczne świeckich; formacja ministrantów i lektorów;  celebrowaniu uroczystości i świąt patronalnych; schola; chór); szeroko rozumianej promocji kultu Boga, Maryi, świętych, wyrażaną w różnych formach pobożnościowych aktów. Stanowi nieoceniony dar dla wspólnoty parafialnej także dzięki przesłaniu i zobowiązaniu do modlitwy wstawienniczej, wyrażanej poprzez indywidualne trwanie przed Jezusem, akty wynagrodzenia i pokuty (ekspiacyjne), oraz ofiarę cierpienia. Wpisuje się w ideę Kościoła wstawienniczego. Zaangazowani parafianie stają się powiernikami spraw współbraci i sióstr ze wspólnot rodzinnych, parafialnych i Kościoła Powszechnego ; apostołami modlitwy i reprezentantami Ludu Bożego w sprawowaniu liturgii. Wśród wezwanych i zaproszonych do tej grupy osób, swoje miejsce znajdują ludzie chorzy, starsi; wszyscy, którym bliska jest idea adoracji Najświętszego Sakramentu (akcent modlitwy wstawienniczej); osoby obdarzone talentem muzycznym, pragnące włączać się w służbę liturgiczną (aspekt liturgiczny).

Od czasu powstania pierwotnej gminy chrześcijańskiej, na jej czele, oprócz pasterzy, stali również administratorzy, pełniący rolę gospodarzy powierzonych im dóbr materialnych. W obecnych czasach funkcję tę, z mocy urzędu, sprawuje Proboszcz, który zdaje sprawozdanie ( w tym w wymiarze duszpasterskim i ekonomicznym) przed wiernymi, biskupem diecezjalnym. Przejawem otwartości Kościoła i zaproszeniem do współpracy w zakresie ekonomiczno-gospodarczym jest konieczność powoływania rad ekonomicznych czy doradczych w tym zakresie. Parafianie mogą włączyć się w sprawy finansowe i organizacyjne parafii, mając świadomość, że administrują dobrem wspólnym . Planują przedsięwzięcia szczególnie o wymiarze materialnym. Pozyskują (na miarę możliwości) w porozumieniu z księdzem proboszczem fundusze na obiekty kościelne oraz działalność duszpasterską. Swoją troską obejmują administrowanie i koordynację dzieł wyrosłych przy parafii (świetlice, Środowiskowy Dom Społeczny, miejsca kultu publicznego, świątynia, grunty będące własnością parafii).

Pamiętajmy też o trwającej w naszej archidiecezji peregrynacji obrazu Najświętszego Serca Jezusowego. To ważna okazja do odnowy wiary oraz zaangażowania wiernych we wcześniej wspominane przestrzenie działalności apostolskiej i parafialnej. Niech uczestnictwo poszczególnych parafian w budowaniu wspólnoty Kościoła, bardziej świadomie przeżywających swoją wiarę i odważnych w jej apostołowaniu, będzie zbudowaniem dla pozostałych jej członków oraz ludzi zdystansowanych do Chrystusowego Kościoła.