Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie

 „Tak, jestem Królem. Królestwo moje nie jest z tego świata” (por. J 18, 33-40).

Kościół katolicki w ostatnią niedzielę przed Adwentem obchodzi uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, panującego w niebie i na ziemi.

Dla nas, członków Akcji Katolickiej, Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata to patronalne święto.

Uroczystość Chrystusa Króla w swojej wymowie wskazuje na cel ostateczny życia człowieka, czyli na zjednoczenie z Bogiem i oddanie się pod panowanie Jego miłości w Królestwie Bożym. Królowanie Chrystusa wyraża się w zbawieniu człowieka. Przez swoją śmierć na krzyżu dał On dowód miłości względem wszystkich ludzi i odpuszczając nasze grzechy, pojednał nas z Ojcem oraz uczynił ludem wybranym, czyli królestwem i kapłanami Boga samego.

Dla katolika Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata to nie tylko początek nowego roku liturgicznego, to także podkreślenie faktu panowania zmartwychwstałego Chrystusa.

Przypomina nam również  o obowiązku pogłębiania swojej wiary w Jezusa, którego królestwo, jak sam mówił, „nie jest z tego świata”. Stawia nam wymaganie, aby w naszym życiu społecznym i publicznym był zawsze obecny Chrystus. A obecność Chrystusa w życiu społecznym i publicznym ma polegać na przenikaniu go wiarą i Ewangelią.

  Uroczystość Chrystusa Króla wprowadził do kalendarza liturgicznego papież Pius XI encykliką "Quas Primas" z 11 grudnia 1925 r. na zakończenie roku jubileuszowego. Papież nakazał wtedy, aby we wszystkich kościołach tego dnia, po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, odmówić Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu. Początkowo uroczystość obchodzono w ostatnią niedzielę października. Po reformie liturgicznej w 1969 r. uroczystość została przeniesiona na ostatnią niedzielę roku kościelnego. Umieszczenie tej uroczystości na końcu kalendarza wiąże się z biblijnym rozumieniem czasu i odzwierciedla zarazem sens roku liturgicznego, który jakby odtwarza najważniejsze zdarzenia w dziejach zbawienia.

 „Jezu, wspomnij na mnie, gdy będziesz w swoim królestwie” (Łk 23,42).

Grzegorz Ziółkowski