Spotkanie POAK św.Wojciecha - 13-11-2013

WIERZĘ W SYNA BOŻEGO

Mijający Rok Wiary miał na celu przymnożyć nam wiary. Mając na uwadze program duszpasterski na lata 2013-2017, który ma nas przygotować do 1050 rocznicy Chrztu Polski, i ożywić naszą wiarę, powinniśmy zastanowić się – na drodze do 2016 roku -  nad wiarą,

której Jezus od nas oczekuje; szczególnie w duchu hasła na najbliższy rok „Wierzę w Syna Bożego”.

Nadchodzący czas jest szczególny, niesie przygotowanie i dziękczynienie za dar kanonizacji bł. Jana Pawła II. Jest to czas wprowadzania w życie Jego nauczania. Warto więc przypomnieć katechezę Ojca Świętego „Wiara w Chrystusa”, którą wygłosił 18 marca 1998 r. w aspekcie przygotowań do Roku 2000, mając na uwadze podstawowy cel Jubileuszu, tj. „ożywienie wiary i świadectwa chrześcijan”.

Konstytucja soborowa Dei verbum naucza, że Bogu który się objawia należy „okazać posłuszeństwo wiary” (KO 5). Bóg objawił się w Starym Testamencie – żądając od wybranego przez siebie ludu całkowitego oddania, przylgnięcia do wiary. Przy czym, wiara ta winna się odnawiać i rozwijać, by odpowiedzieć na objawienie wcielonego Syna Bożego. Zwracając się do uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy, Jezus domaga się tego wprost: „Wierzycie w Boga? I we mnie wierzcie!” (J 14,1). Już wcześniej On żądał wyznania wiary w Niego od swoich dwunastu Apostołów. Najpierw, w pobliżu Cezarei Filipowej, zapytał uczniów, co ludzie mówią na jego temat, a później zwrócił się do nich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Wtedy Szymon Piotr odpowiedział: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16, 15-16). Jezus uznał wartość tego wyznania i podkreślił, że pochodzi ona nie od umysłu ludzkiego, ale z inspiracji niebieskiej: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16,17). Te wyrażenia  oznaczają objawienie całkowite, absolutne i najwyższe, albowiem objawienie to odnosi się do osoby Chrystusa, syna Bożego.

To wyznanie wiary Piotra pozostanie definitywnym określeniem tożsamości Chrystusa, do którego odwołuje się św. Marek we wprowadzeniu do swojej Ewangelii, i św. Jan pod koniec swojej Ewangelii, stwierdzając, że napisał ją, aby wierzono, że „Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym”.

A czym jest wiara? Konstytucja Dei verbum  wyjaśnia, że dzięki wierze „człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując <<pełną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego>> i dobrowolnie uznaje objawienie przez Niego dane” (KO 5). Zatem wiara nie tylko przylgnięciem rozumu do prawdy objawionej, lecz także uległością, pokorą woli i darem z siebie dla Boga, który się objawia. Jest postawą, która angażuje całą ludzką egzystencję      (JP II).

Sobór przypomina również, że dla rozwoju wiary „trzeba mieć łaskę Bożą uprzedzającą i wspomagającą oraz pomoce wewnętrzne Ducha Świętego, który by poruszał serce i do Boga je zwracał, otwierał oczy rozumu i udzielał <<wszystkim słodyczy w uznawaniu i dawaniu wiary prawdzie>> (KO 5). Zatem z jednej strony wiara jest przyjęciem prawdy zawartej w Objawieniu – i nauczanej przez tych , którzy jako pasterze Ludu Bożego – otrzymali „niezawodny charyzmat prawdy” (KO 8). Z drugiej zaś strony – wiara skłania do prawdziwej i dogłębnej konsekwencji, która winna przejawiać się w każdym aspekcie naszego życia, wzorowanego na życiu Chrystusa.

Wiara jako łaska wpływa na wszystkie wydarzenia. Widać to na przykładzie Najświętszej Dziewicy. Podczas Zwiastowania Jej odpowiedź wiary na przesłanie anielskie jest decydująca dla samego przyjścia Jezusa na świat. Maryja jest Matką Jezusa, ponieważ pierwsza w Niego uwierzyła. Zaś w Kanie Galilejskiej, dzięki swej wierze uprosiła cud.

W wielu innych przypadkach Ewangelia ukazuje wielką moc wiary. Jezus wyraża swój podziw dla wiary setnika: „ Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary” (Mt 8,10). Do Bartymeusza zaś powiedział: „idź. Twoja wiara cię uzdrowiła” (Mk 10,52). Zaskakujące są słowa skierowane do ojca epileptyka, który pragnął uzdrowienia syna: „Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy” (Mk 9,23).

Zadaniem wiary jest współpraca z wszechmocą Boga, Jezus domaga się takiej współpracy do tego stopnia, że w drodze powrotnej do Nazaretu nie czyni żadnego cudu, bo mieszkańcy nie wierzyli w Niego (por. Mk 6, 5-6). W zbawczym planie, wiara ma w nauczaniu Jezusa decydujące znaczenie. Św. Paweł rozwinął to nauczanie Jezusa, ścierając się z tymi, którzy chcieli oprzeć nadzieję zbawienia na prawie żydowskim, stwierdził z mocą, że wiara w Chrystusa jest jedynym źródłem zbawienia: „Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa (Rz 3, 28).

W swoim nauczaniu bł. JP II przypomina, że nie należy zapominać, że św. Paweł myślał o tej wierze autentycznej i pełnej, „która działa przez miłość” (Ga 5,6). „Prawdziwą wiarę ożywia miłość do boga, która jest nieodłączna od miłości d o braci” (Por. J.P II „W drodze do Roku 2000”, s. 51-54).

Opracowała, Mariola Rakiewicz